Ne tuhaf bir döneme denk geldik değil mi? Yoksa her dönem aynıydı da biz mi farkında değildik. Sonuçta tarihi bize anlatılan kadar biliyoruz. Çok da okuma meraklısı bir toplum olmadığımız için merak edip okumadığımız da bir gerçek. Doğal olarak da ne anlatıldıysa ona inanmakla kalıyoruz.

Günümüz tüketim çağı, doyumsuzluk çağı. Tüketmediğimizde kendimizi kötü hissediyoruz.  Kendimizi anlık kötü hissediyorsak bile hemen alışverişe saldırıyoruz veya dışarı yarım saatliğine bile çıksak dışarıdan yemek yeme ihtiyacı duymaya başlıyoruz. Bunlara gerçekten ihtiyacımız olduğundan mı yoksa sosyal ve ana akım medyadan bilinçaltımıza sürekli tüketmemiz gerektiği algısı yaratıldığından mıdır tam olarak bilememekle birlikte her an her şeyi tüketme eğiliminde olduğumuz gün gibi aşikar. Yoksa ruhumuzun doyumsuzluğunu bu şekilde mi gideriyoruz?

Sahi yeni bir ev, daha iyi bir araba, fazladan üç-beş altın veya pırlanta, yeni kıyafetlerin verdiği anlık mutluluk ve haz ne kadar kalıcı? En üst seviyede duygusal doyuma ulaştırıyor mu?

Değişen dünya yanında farklı akımları da beraberinde getirdi; sosyal medya tatminlerimiz, görünür olmak, beğenilir olmak gibi. Beğenildiğimiz zaman mutlu olmak da yanında duygusal tatmini beraberinde getirir oldu.Bu koşullarda mutluluk algımız değişmiş durumda.

Tabi ki telefonların ön kamerasından sürekli yaptığımız öz çekimler güzellik algımızı da değiştirdi. Burada da bir kendimizi beğenmeyerek güzellik merkezlerinden, estetik cerrahiden medet umarak tek tip yüz hatlarına kavuştuk.

Değişen dünya ile birlikte doyum noktalarımızın da değiştiğinin altını çizerek belirtmek isterim. Alışveriş yapmak sıradan bir hale dönüşürken, aldıklarımızın üzerimize yakışması için boğazımızı tutar olduk ama elimizdeki kahvesiz asla dedik. Sokaklarda kahve içmek bir prestij meselesi oldu.

Markalar vazgeçilmez bir yaşam stili olurken, onların ayaklı reklam tabelası gibi gezdiğimiz bir gerçek…

Aldık, sattık, yedik, içtik, gezdik, güzelleştik…

Bunlara rağmen ruhumuz doydu mu?

Bir sonraki aşamada ne isteyeceğiz? Neyle mutlu olacağız?

Çılgınca tüketmeye devam ederken, mutluluğumuz artacak mı?

Bizden önce bu dünyada yaşayanlar, bizlerin yaşadıklarını; yaşamadan öldükleri için hayatlarını mutsuz mu geçirdiler? Yoksa bilmemek en güzeli miydi?

Çağın sözde “modern” insanı tüketerek, ezerek, yok ederek, aşağılayarak, kibirlenip ego yaparak, gösteriş peşinde koşarak kendini doyurduğunu zannederken, gerçekten var olmayı unutuyor mu?

Yoksa elinde kendini sürekli meşgul eden sosyal medya fenomenlerine takılıp aslını, özünü fark edecek zaman mı yaratmıyor kendine?

Maddesel olarak birçok şeyin ulaşılabilir hale gelmesiyle bizlerde içsel mutluluğu daha çok maddelere bağımlı olarak bulacağımızı zannettik.

Giydiklerimizle birbirimizi ötekileştirirken, gözümüz hep bir başkasında oldu. Yetişemediklerimize imrenmek onlar gibi olma arzusu kendimizi, kendimize unutturdu.

Hep birilerinden önde olmayı istedik. Ürettiklerimizle değil, tükettiklerimizle önde olmanın önemli olduğunu sandık.

Diğerleri gibi olmadığımız için sevilmeyeceğimizi, toplumsal olarak kabul görmeyeceğimizi düşünerek özümüze aykırıyı davranmaya başladık.

Sıcacık bir gülümsemenin,

Samimi bir sohbetin,

İçten bir merhabanın,

Dostça yardım etme isteğinin,

Olduğumuz gibi kabul görmenin kıymetini unutarak, bunların hasretini çeker olduk.

Böyle yaklaşanlar içinde “acaba çıkarı ne” diye düşünür hale geldik…

Ne çok özledik gerçek samimiyeti…

Belki de “Yeni Dünya Düzeni” denen kavramda bu kadar yanlışla meşgul edilerek, kalabalık içinde yalnızlaşmaya mahkûm ediliyorduk.

Çağımızın getirilerine “Dur” demek imkânsız… Tabi ki bunlarla yaşayacağız.

Carl Gustav Jung’ın dediği gibi;

“Modern insan ruhsuzlaşmış bir dünyada köklerinden kopmuş bir yabancıdır.”

Özümüzü kaybetmediğimiz,  kendimize yabancılaşmadığımız, ruhsal doyumu yakalayabildiğimiz anların farkına varacağımız günlere…

Saygılarımla,

Sosyolog

Süreyya Kocadağ

Uzm. Aile Danışmanı-Dikkat Eğitmeni

Eğitim Danışmanı